Op weg naar de tropen (Rockhampton)

29 april. (Harts Tourist Park, Warwick)
Vanmorgen wakker gemaakt door een lekker zonnetje en vroeg op stap gegaan naar de Dangers Falls. Voor het eerst een stuk over onverharde weg gereden, onduidelijk of dit nu wel of niet mag. We houden het erop dat we niet langer dan 10 km over onverharde weg mogen. Het was de tocht weer waard in ieder geval. Vandaag weer een reisdag met als doel Warwick, verder Highway 15 af. Begin van de rit was niet bijzonder. Wel hebben we rondgelopen in Glen Innes, wat nog een leuke historische straat had. Daar hebben we ook heerlijk geluncht met vers bereide “magic noodles”. Verder rijdend naderde we Queensland en reden door een wijngebied. Levende kangoeroes hebben we nog steeds niet gezien, wel een aantal die overreden waren. De camping is niet veel bijzonders, wel zijn er enorm veel parkieten hier, erg leuk om te zien, en te horen! De avond gebruiken we om de komende dagen in te plannen. Morgen gaan we in ieder geval naar Main Range National Park wat hier vlak bij is en blijven ook in het park overnachten.

30 april (Main Range National Park, Goomburra)
Wat een waanzinnige dag hebben we vandaag gehad! Vanuit Warwick naar Main Range NP gereden. Het was niet ver, maar wel een erg leuke rit. De wat verdorde, savanneachtige omgeving veranderde langzaam in tropisch regenwoud. Het Main Range NP ligt op de grens tussen Queensland en New South Wales. Wij zijn naar sectie Goomburra van het park gegaan en zijn naar camping area Manna Gum gegaan. En daar staan we helemaal alleen! In het zonnetje, heerlijk. Na de lunch hebben we een track gelopen. Je hebt hier 3 verschillende niveau’s: niveau 2 dat is erg eenvoudig, niveau 3, dat is toch al wat steviger en niveau 4, voor de doorgewinterde wandelaar. Aangezien Marjolein en ik zeker 1 maal per week een kwartier wandelen, achtte ik ons wel klaar voor de laatste categorie. Deze informatie heb ik overigens pas achteraf met Marjolein gedeeld…
De Cascades Circuit hebben we genomen, 6,5 kilometer. Het was een geweldige tocht, dwars door een stuk regenwoud, voortdurend riviertjes (of is het er maar 1?) oversteken via stepping stones, enorme klauterpartijen. Ik vond het ongelooflijk mooi, ik geloof niet dat ik ooit een tocht heb gemaakt die meer indruk op me heeft gemaakt. Reusachtige bomen, varens, palmen, heuvels en rotsen. Maar, eerlijk is eerlijk, dat van niveau 4 begrijp ik nu ook wel. Het was wel een echt stevige tocht. Er stond 3 uur voor deze tocht en die hebben we ook nodig gehad. Onderweg onze eerste (levende) kangoeroes (Walibi) tegengekomen, leuk!
Nu gaan we midden in het park op een zeer eenvoudige campplaats (er is een gat in de grond als toilet en dan heb je de voorzieningen ongeveer wel gehad) slapen. En we zijn hier helemaal alleen. Vandaag vanaf het moment dat we hier rond 12 uur zijn aangekomen, hebben we helemaal niemand gezien. Ik had gehoopt vannacht een mooie sterrenhemel te zien, helaas het is inmiddels redelijk bewolkt geworden, zodat er weinig te zien valt.

1 Mei (Parkeerterrein langs de M1, net boven Brisbane)
Vandaag weer een fors stuk gereden. Eerst op het gemak op “ons” park ontbeten in het zonnetje en toen onderweg naar het D’Aguilar Range NP. Naarmate we dichter bij het park kwamen, werd de begroeing steeds uitbundiger. In het park hebben we een prachtige weg gereden die behoorlijk klom (hellingen tot 15%) waar onze Campa het behoorlijk zwaar had. Maar hij hield zich kranig. De bedoeling was om hier in de buurt te overnachten, zodat we morgen lekker wat konden gaan lopen in dit veelbelovende park. Helaas waren er geen campsites in de buurt en uiteindelijk belanden we in Stratphine waar een behulpzame dame ons naar een campsite leidde, helaas was die alleen voor permanent verblijf. Inmiddels was het donker, hadden we ook geen goed idee meer waar we zaten, begonnen we honger te krijgen en hadden we nog steeds geen slaapplaats. We wilden richting noorden en dat zijn we dan maar gaan volgen en zo kwamen we uiteindelijk op de M1 uit. Die zijn we richting Redcliffe gaan volgen. Bij een tankstation met restaurants (o.a. McDonald en KFC) zijn we gestopt en gelukkig konden we daar douchen (met name bestemd voor vrachtwagenchauffeurs). Vannacht slapen we hier op het parkeerterrein en morgen gaan we door naar een NP, voor nog wat mooie wandelingen. Het verschil met gisternacht en vannacht kan bijna niet groter!

2 mei (Landsborough Pines Caravan Park, Landsborough)
Prima nacht gehad langs de M1. Na een klein stukje M1 zijn we naar de Glass House Mountains NP gereden. Eerst naar de Tourist Information, wat hier overigens perfect geregeld is. Overal kaarten en uitleg van, werkelijk prima. De medewerkers van de Tourist Information waren wat later doordat ze eerst een interne meeting moesten bijwonen (ja, ook hier) en aan hun gezichten (en uitspraken) was af te leiden dat ze niet heel blij waren met die meeting. Ons hebben ze overigens goed geholpen. Toen we naar het eerste punt gingen in de bergen, begon het langzaam te regenen. In de bergen bleef het regenen, op het moment dat we uit de bergen kwamen was het droog. Voor ons genoeg reden om naar “The Australian Zoo” te gaan, wat slechts 8 kilometer verderop lag. We waren van plan dat morgen te doen, maar we hebben het programma maar gewisseld. De weg vanaf de M1 die langs de Zoo leidt heet overigens de Steve Irwin Road, naar de bekende Crocodile Hunter die met zijn vrouw de Zoo van zijn ouders had overgenomen. Steve is in heel het park nog zeer prominent aanwezig, bijna alsof hij er nog is. Het park is werkelijk prachtig. Ik (Ton) hou eigenlijk niet zo van dierentuinen, maar dit is van een andere categorie. Met veel respect voor de dieren zijn hun verblijven ingericht, veel ruimte en erg veel medewerkers. Alles en iedereen straalt ook respect voor de dieren en de natuur uit. Overal veel educatieve uitleg bij op een leuke manier. Bijzonder zijn natuurlijk de “crocs” en de show die wordt opgevoerd met de krokodillen. Voornaamste doel van de show is om de angst bij de toeschouwers voor de dieren weg te halen en iedereen een aantal simpele regels mee te geven, zodat je geen gevaar loopt. De koala’s waren erg vertederend om te zien. Werkelijk aandoenlijk zoals ze in de bomen hangen, langzaam kauwend op de bladeren en vooral slapen. Ook hebben we tussen de kangeroo’s kunnen lopen en ook die hebben een behoorlijk knuffelgehalte.
Het zoeken van een campplaats duurde even. Voor het eerst hoorde we dat een camping vol zat. Wegens Labourday. En dat vieren ze dan de maandag erop, zodat ze daar een lang weekend hebben. En daar zouden we nu al last van hebben op de woensdag? Het zal wel, rare jongens die Aussies. Het lijkt erop dat we een leuke camping gevonden hebben, hoewel het donker was toen we aankwamen. Volgens ons is het een soort park, met een meertje of vijvertjes, veel palmbomen, etc. Nou ja, morgenochtend zien we wel wat het echt is. We blijven in ieder geval 2 nachten, om een rustig momentje in te lassen. Ons eten hebben we klaargemaakt in de campkitchen. Dat is een volledig ingerichte keuken, met fornuis, oven, magnetron en potten en pannen waar je gebruik van mag maken. Dan hoef je niet in je slaapkamer te koken. Dit hebben overigens de meeste campings. Erg handig. Verder struikel je in dit land over de BBQ’s. Daar wordt dan meestal een bakplaat mee bedoelt, die voor een dollar zijn werk perfect doet. Dit vind je op campings, maar ook boven in de bergen op een picknick plek, eigenlijk overal.

3 mei
Vandaag een rustige dag gehad. Nou ja, we hebben nog 1 tocht gemaakt en die telt toch wel mee! We hadden gewaarschuwd moeten zijn: 1.400 meter waarvoor een vol uur voor uit getrokken moest worden. Het bleek een enorm stevige klim te zijn, en alleen maar klimmen, 700 meter omhoog, behoorlijk stijl. Het uitzicht mocht er echter zijn: een prachtig overzicht over de hele omgeving. Langs de weg hebben we nog wat vers fruit en verse groente gekocht. Ook hebben we een zakje macadamia’s gekocht, zodat we eindelijk weten wat dat is en dat is een noot. Best lekker. De rest van de dag is lekker rustig geweest. De hele dag heerlijk weer geweest, nu in het begin van de avond valt er toch een stevige bui. De Ausssie’s klagen over het weer, de regen had allang weg moeten zijn. Nu valt er voor onze begrippen al weinig te klagen, maar noordelijker is het al beter. Goed nieuws dus. Morgenochtend vertrekken we vroeg voor een mooie tocht.

4 mei (Gympie Caravan Park – Queens Park, Gympie)
Lekker geslapen en hoewel we ons plan van half 8 niet hebben gehaald waren we wel om 8 uur onderweg. Het eerste deel van de tocht was een toeristische route langs mooie plaatsjes als Malany, Montville en Mapleton. Dit gebied wordt de Sunshine Coast Hinterland genoemd. Mooie villa’s, grote en mooie tuinen en een geweldige omgeving. Genoten van deze mooie en liefelijke route. Tussen Montville en Mapleton een leuke wandeling door het Kondalilla NP gemaakt, naar de waterval en de rockpooles. Blijft bijzonder om te ervaren, zo rijd je door de bewoonde wereld en ineens sta je middenin een regenwoud. Onderweg nog op z’n Engels thee gedronken, met vers gebakken scones. Super. Daarna op naar Noosa Head. Dat bleek een echte (en drukke) badplaats te zijn. En aangezien er een lang weekend aankomt is het de verwachting dat het nog drukker zou worden. Het weer was ook niet echt uitnodigend en na beraad met een overheerlijke hamburger besloten we wat meer landinwaarts een plaats voor de nacht te zoeken. Marjolein vond een schitterende route langs soms smalle en steile wegen dwars door de bossen die ons in anderhalf uur bij Gympie bracht. Na enig zoekwerk het Caravan Park (en de bottleshop) gevonden, dus alles was weer geregeld voor de nacht. Plan voor morgen is Rainbow Beach. Het is daar een waar lustoord voor 4WD, maar er zijn ook stukken waar wij kunnen komen. We gaan het zien morgen.

5 mei (Rainbow Waters Holiday Park, Rainbow Beach)
Het regenseizoen lijkt nu echt definitief voorbij, ten minste als we het mogen afmeten aan het weer vandaag. Een perfecte dag voor het strand. Als eerste naar het caravan park gereden hier en tot onze grote verbazing was er nog plaats. Meteen genomen dus. Daarna naar het strand. Een lekker stukje gelopen en met verbazing gekeken naar de 4 WD die op het strand reden. Echt gaaf. Op sommige stukken ook door de zee. Schitterend. (Als je zo’n ding kunt huren tenminste, lijkt me niet echt goed voor je wagen al dat zout water). We zijn meteen gaan informeren of we dit ook konden doen, maar dat bleek toch een redelijk prijzig avontuur. Daarnaast hadden ze voor morgen ook geen 4WD’s beschikbaar maar pas vanaf maandag. En 2 dagen zou toch eigenlijk wel het minimum zijn. We hebben besloten om hier geen 4WD te huren, ook omdat we, als we eenmaal in Cairns zijn, toch met een 4WD verder naar het noorden willen gaan en we deze sensatie dan een aantal dagen zullen gaan meemaken.
Vervolgens zijn we naar Carlo Sandblow gereden en gelopen. Een enorme berg met zand, die midden tussen bossen ligt en ook erg abrupt ophoudt. Een beetje onwerkelijk. Verder heeft het wel wat weg van de Loonse en Drunense Duinen. Wel met een adembenemend mooi uitzicht over de kust, maar ook over het binnenland en naar Fraser Eiland. Een geweldige plaats ook voor paragliding, wat ze ook druk aan het doen waren. Vervolgens op het gemak terug naar het haventje vlak bij onze camping voor een nog mooiere zonsondergang. Daar hebben we besloten dat als het weer zo blijft, wij morgen ook nog blijven!
O ja, vandaag voor het eerst spookrijder geweest. Ik stond op het punt een auto die op de verkeerde weghelft naar ons reed op zijn fout te attenderen, maar toen realiseerde ik me dat wij het waren die verkeerd zaten….
Nu staan we op een grote, drukke camping vol met Aussies die een lang weekend vieren. Enorme auto’s, met boten en grote tenten en caravans. Verder wel een relaxt sfeertje hier, iedereen buiten, links en rechts een kampvuurtje en/of BBQ. Hier valt aan te wennen…

6 mei
Vandaag een heerlijke stranddag gehad. Het is een uiterst relaxte badplaats hier, zeker in vergelijking met het veel drukkere Noosa. Lekker in zee geweest waar we hard hebben moeten vechten tegen de hoge golven van de Pacific. Daar valt bijna niet tegenin te lopen en/of te zwemmen. Ik begreep al niet zo goed dat er een stuk stand van ongeveer 60 meter breedte was gemarkeerd waar je kon zwemmen en dat dat door maar liefst 3 baywatchers in de gaten werd gehouden. Het leek mij wat overdreven voorzichtig van de Aussie’s, maar het nu werd, eenmaal in zee, snel duidelijk. Dit is andere koek als onze noordzee! Heerlijk om je mee te laten nemen door de grote golven, maar het is enorm opletten geblazen.
Terwijl Marjolein nog lekker van de zon genoot ben ik een biertje gaan drinken. Vervolgens reden we terug naar onze camping en liepen naar het punt waarop de vissersboten in- en uit het water gehaald kunnen worden. Typisch zo’n punt waar mensen een kunstje moeten doen voor publiek, en waar ook vaak wat misgaat. Die visserboten zijn boten waarop 2 of 3 man een dag gaan vissen. Een echt mannenspel: geen vrouw aan boord gezien en grote motoren en veel, heel veel hengels. Met minder dan 6 hengels ben je hier volgens mij echt een loser. We waren er tegen zonsondergang en hebben daar opnieuw van genoten en tegelijkertijd toe kunnen kijken hoe de boten uit het water gehaald werden. Dubbele pret dus. De procedure is simpel: de boot vaart dicht naar de kant, iemand springt eraf en haalt de auto met trailer, rijdt deze achteruit de heling af, bootje vaart erop en klaar. Bij vader en zoon ging het niet helemaal als gepland. Zoonlief reed de trailer al niet naar de zin van pa het water in en pa gaf vanaf het bootje zijn aanwijzingen op een toon die hij geduldig wilde laten klinken, maar waar het ongeduld vanaf droop. Vervolgens kregen ze de boot niet goed recht op de trailer, toen deed de lier het niet (iedereen had een handlier, zij een mooie elektrische) ondanks alle aanwijzingen van pa uit de boot, vervolgens kraakte er iets heel erg (pa maakte een gebaar alsof het niets uitmaakte) en tenslotte bij het wegrijden raakte het onderstel van de trailer de bovenkant van de helling. Je voelde de spanning tussen vader en zoon oplopen en alle toekijkende ogen deden hier geen goed aan. Gelukkig geen echte schade, maar wel leuk om te zien. Marjolein zag vader en zoon later nog op de camping en het ging weer goed met ze…

7 mei (Lake Awoonga Caravan Park, Bernaraby)
Vandaag weer een reisdag met Rockhampton als doel. Dat hebben we niet gehaald, we zitten nu zo’n 100 kilometer onder Rockhamton, bij Barnaby. Vandaag iets vertraagt doordat de Balsamico fles openging onderweg en zich door het hele kastje verspreidde. Verder een rustige dag geweest.