Outback (Uluru, Kings Canyon, Kata Tjuta)

26 mei (Diplomat motel, Alice Springs)
Lekker rustig naar Cairns kunnen rijden en prima op tijd daar. Dat is in ieder geval een andere ochtendspits als bij ons. Ook in deze week hebben we weer fors wat gereden (991 km), ondanks het feit dat we de auto bijna de helft van de dagen niet gebruikt hebben. De afstanden zijn enorm hier.
Tijdens de vlucht hadden we een mooi uitzicht over de Outback. We waren volledig ingesteld op een volledig rood uitzicht, dat was echt niet zo. Naast rood ook veel lichtgroen, wit en andere lichte kleuren. Ook wegen. Kaarsrecht, zover je kon kijken.
In Alice Springs ingecheckt bij ons hotel en geregeld dat we het merendeel van de bagage hier achter kunnen laten tijdens ons uitstapje. Wat een bizare overgang overigens, ’s-morgens in het regenwoud en ’s-middags midden in de woestijn. We hebben ons gemeld bij Rock Tours (om de hoek) en wat laatste instructies gekregen. Nog een extra hoedje voor de nacht gekocht, want die beloven fors koud te worden. Ook nog wat inkopen gedaan (water, ontbijtje) en wat door Alice Springs gelopen, waar je redelijk snel uitgelopen bent. ’s-Avonds nog naar een Dingeridoo show geweest (“The Dingeridoo Show Outback”). Een enthousiaste Dingeridoo speler had een eigen theatertje gebouwd en met 3 man vertelde ze middels muziek, geluid en licht dingen over de Outback. Vervolgens nog gezamenlijk muziek gemaakt en ten slotte heeft hij nog het een en ander uitgelegd over Dingeridoo’s en konden we het ook nog even zelf proberen. Onderhoudende avond. Daarna naar bed, wekker staat op 5:07 …

27 mei (Outback)
De wekker deed het en om 5:45 uur werden we opgehaald en gingen we onderweg de rest van de groep halen. Met 17 man gaan we. Een Engels echtpaar met hun 2 kinderen, 4 Duitse backpackers (jaartje of 18/19), 5 Italianen, nog een Duitser en nog een Nederlander. En Mark, onze super enthousiaste ADHD tourguide. De eerste dag moesten we meteen een fors stuk rijden, zo’n 750 km. Onze eerste doel was de Kings Canyon en dat betekende een urenlange reis door de Outback gereden, met die rechte wegen die we al gezien hadden en een landschap wat grotendeels hetzelfde bleef. Veel rode grond, maar ook opvallend veel struiken, gras en bomen. Mark legde uit dat naast het droge en natte seizoen er nog een soort van eigen ritme heerst in de Outback: 5 jaren wat natter en dan 7 jaar wat droger. We zouden nu in het 5e jaar wat natter is zitten, wat kan verklaren dat het nu minder rood was. De omvang is wel zeer imponerend. Langs de weg zagen we veel meloenen, die afkomstig blijken te zijn uit de tijd dat de wegen afgelegd werden per geimporteerde dromedaris. Paarden hielden het hier namelijk niet vol. De kamelen (zo worden ze genoemd) werden gevoed met meloen en de pitjes werden zo langs de hele weg verspreid.
Na een forse reis en een lunch in de bus kwamen we aan bij Kings Canyon, waar we een wandeling van zo’n 3 uur gingen maken, over de rand van de bergen. Het begin was stevig een soort trap die meteen de 100 meter overbrugde, daarna werd het eenvoudiger. Het was een bijzondere tocht door een zeer aparte bergformatie die eigenlijk zomaar ineens als uit het niets in de Outback opduikt. Ook leuk om een gids bij te hebben die er ook veel genoegen in schept om veel te vertellen. Bijzonder is hoe de natuur zich aan de omstandigheden heeft aangepast, bepaalde bomen zijn in staat om, als het langere tijd erg droog is, stukken van zichzelf af te stoten. Andere bomen ontwikkelen zich in 2 fases: eerst blijven ze boven de grond klein en gaat alle energie in een enorm wortelstelsel. Hebben ze de aanvoer van water en voedingsstoffen veilig gesteld groeien ze in een hoog tempo uit tot hele forse bomen.
We kwamen ook nog bij een mooi rock pool, maar het weer was net niet uitnodigend genoeg voor een duik. Dat stuk van dit gebied, wat nooit droogvalt, wordt de “Garden of Eden” genoemd.
Na de wandeling hadden we toch een stevige tocht te gaan die werd onderbroken door het sprokkelen van hout. Iedereen werd de bus uitgejaagd om hout (zo dik als je pols) te gaan verzamelen voor het vuur van vanavond. We begonnen voorzichtig hout van de grond te rapen, maar al snel werden verbrande boompjes in zijn geheel losgetrokken en op de trailer gegooid.
Langzaam werd het donker en in de schemer zagen we berg die het uiterlijk van Uluru had. Dit bleek “Fuluru” (Fake Uluru) te zijn, een andere berg, andere structuur, maar waar wel eerder toeristen naar toe zouden zijn gereden, foto’s gemaakt en trots terug gereden terwijl ze dachten dat ze bij Uluru waren geweest. Toen het donker werd maakte we een laatste stop bij een enorm Cattle Station (veeboerderij), Curtain Springs. Oppervlakte van dit Station is 1 miljoen acres. Het is niet eens de grootste, die is 6 miljoen acres (net zo groot als Belgie!). Daar konden we nog wat laatste zaken kopen als we dat zouden willen. Vlak na Curtain Springs draaien we de weg af, rijden over een onverharde rode weg en stoppen. Mark maakt er een hele show van, heeft er speciale muziek voor, zet het groot licht uit (op een gegeven moment alle licht uit) en stop abrupt. “Welcome at your place for tonight”. We stonden midden in de Outback, eigenlijk niets om ons heen. Ja toch wel, er was 1 gat in de grond gegraven en daar stond wat plaatmateriaal omheen als toilet. Het vuur snel aangestoken en vervolgens wordt en gezamenlijk gekookt. Rijst, chili con carne en iets met groenten. Dit wordt allemaal op het vuur gekookt. Inmiddels is het toch wel 8 uur geweest en na deze lange dag hadden we wel trek. Smaakte goed. De zon was nu al een uur of 2 weg en het begon erg snel af te koelen. Het beloofde een koude nacht te worden, graadje of 5, 6.
Na het eten kregen we de instructie hoe we zouden slapen. Dat was buiten. In een “swag”, dat is een dun matrasje met een slaapzak eraan vast die je helemaal kunt dichtritsen, zodat je in een soort cocon ligt. Omdat we nu dik in de herfst zitten krijgen we er nog een slaapzak bij. Daar lagen we in een grote cirkel rond het kampvuur (wat inmiddels nagenoeg uit was) onder een prachtige sterrenhemel.

28 mei (Outback)
Lekker geslapen, Marjolein had het wel koud gehad, maar ik had het zo binnen de slaapzak en swag lekker warm. We werden rond 7:00 uur wakker gemaakt (het was nog donker) en ontbeten. Water op het vuur gekookt voor thee en instant koffie en wat brood. Het was buiten de slaapzak nog vervelend koud, dus snel inpakken en onderweg naar Kata Tjuta, naar de Valley of the Winds. Toen we er aankwamen was de zon inmiddels ruim op en begon het weer lekker te worden. Een wederom mooie formatie rotsen die zomaar uit het niets lijken te komen. In totaal 36 grote bulten, volgens de Aborignals zijn het 36 gezichten. We hebben een mooie tocht, weer van een uurtje of 3, gemaakt rond een van de bergen. De uitzichten waren spectaculair, maar ook de rotsformatie zelf. Het is niet een solide rots, maar een verzameling van kleinere stenen, die aan elkaar vast zitten. Aan het einde van de tocht hebben we op een van de picknick plekken geluncht. Vervolgens zijn we naar Uluru (Ayers Rock) gereden, wat redelijk dichtbij was. Als eerste naar het bezoekerscentrum, waar je veel kon meekrijgen van de Aboriginal cultuur en historie. Indrukwekkend. Bijzonder is ook dat deze rots en het park officieel is teruggegeven aan de Aboriginals in de jaren ’80, wat dit tot een hele speciale plek maakt. Een van de attracties is het beklimmen van de rots, echter de Aboriginals vinden dat zeer ongepast. Toch is dat nog steeds toegestaan, echter proberen ze het te ontmoedigen. Onder andere door bij te houden hoeveel mensen op de berg overlijden (37) en aan te geven dat dat getal ver boven het statistisch gemiddelde ligt. In het bezoekerscentrum ligt ook nog een bijzonder boek: Regret Book. In dit boek kun je brieven lezen van mensen die spijt hebben dat ze een stukje rots of zand hebben meegenomen en dat ook terugsturen. Die brieven zijn fantastisch om te lezen: mensen schrijven dat ze een stuk rots en zand hadden meegenomen tijdens hun huwelijksreis hierheen en dat er vanaf dat moment hen alleen maar ellende is overkomen (vader overleden, zwaar ziek geworden, werkloos, etc) en dat ze ervan overtuigd zijn dat het komt doordat ze een stukje rots hebben meegenomen. Dat stukje rots sturen ze dan ook terug. En zo tientallen brieven.
Na het bezoekerscentrum hebben we een korte wandeling gemaakt langs Uluru waar Mark een en ander vertelde over de betekenis van Uluru voor de Aboriginals. Toen op naar de sunset parkeerplaats waar vanaf we de zonsondergang bij Uluru zouden gaan meemaken. Wat een circus is dat zeg! Speciaal voor de bussen is er een parkeerplaats, auto’s parkeren ergens anders. Toen we aankwamen stonden overal tafeltjes klaar met drank (champagne) en hapjes om zo optimaal te kunnen kijken. Alleen niet bij ons, wij hadden blikjes bier in de bus (die we zelf gekocht hadden) en Rock Tours had een eigen plekje daar (zoals iedereen) en dat moesten we van Mark met hand en tand verdedigen tegen de “tourbus toeristen die alles vanuit de bus bekijken en niets echt meemaakten”. Wij waren dus anders, en eigenlijk ook wel beter. Dat voelde goed. Mark begon achter de bus met het koken van het avondmaal en ondertussen bekeken wij de zonsondergang. De zon was nog niet weg of alle touringcars verdwenen, 3 minuten later waren de tafeltjes weg en uiteindelijk bleven wij, samen met nog een bus van Rock Tours over en gingen we eten. Was leuk.
Na het eten naar onze plek voor de nacht, en gelukkig waren daar nu douches en toiletten bij. Wel weer buiten slapen. Tijdens het uitrollen van de swag’s kwam een muisje al onderzoeken wat er die avond te doen was.

29 mei (Diplomat motel, Alice Springs)
Deze nacht was nog veel kouder dan de nacht ervoor. Het begon redelijk qua temperatuur, maar het laatste deel van de nacht was ijzig koud. Daar kon geen swag en slaapzak tegen aan. Marjolein is heel stoer buiten begonnen maar is in de loop van de nacht in de bus gaan liggen. Gelukkig hebben we niet lang hoeven te lijden, want we werden al om 5:30 uur wakker gemaakt voor de zonsopgang bij Uluru. Het opstaan op de campplaats, dat ging redelijk goed, maar bij de rots was de wind akelig hard en ging dwars door alles heen. Het was extreem koud. We waren ruim op tijd en het duurde dan ook even voordat er iemand naar buiten ging. Mark ging wel, die ging met het ontbijt aan de gang. Dat was buiten en is zonder discussie het koudste ontbijt wat ik ooit op heb. Grootste uitdaging was het beleg op je brood te houden. Met mijn t-shirt en trui was ik totaal niet bestand tegen deze wind en heb veel van de zonsopgang vanuit de bus bekeken. We hadden de kou ’s-nachts hier in de woestijn behoorlijk onderschat.
Hierna konden we even bijkomen in de bus toen we dichter naar de rots reden voor de wandeltocht om de rots heen. Niet iedereen heeft die tocht gemaakt (het was nog steeds erg koud en winderig), maar met een aantal heb ik hem wel gelopen. Onderweg werd het gelukkig steeds warmer en uiteindelijk was het weer een mooie en heerlijke wandeling. Marjolein is samen met een aantal anderen nog naar het bezoekerscentrum geweest voor een kop thee.
Na de wandeling begon de terugreis, waarbij we eerst wat mensen hebben afgezet die vanuit Ayers Rock verder reizen. Onderweg kwamen we nog een aantal roadtrains tegen: kolossale vrachtwagencombinaties die tot wel 4 opleggers groot kunnen worden (maximaal 96 wielen!). Die zorgen voor een behoorlijke luchtverplaatsing die soms voor schommelingen van onze bus en met name trailer zorgde. Na een aantal uur hebben we nog een “Camel Farm” aangedaan, waar we korte rit op een “camel” gemaakt hebben. Was grappig. Rond 5 uur terug in Alice Springs voor een heerlijke douche.
Al met al een onvergetelijke en met name ook intense ervaring. De kou ben je snel vergeten, maar het avontuur, de sterrenhemel en het koken in een kampvuur zullen we niet snel vergeten. ’s-Avonds nog in de Rock-pub met een aantal reisgenoten gegeten, maar toen ging het licht toch redelijk snel uit.