Cairns: Tablelands, Karunda en Cape Tribulation

17 mei (Bay Village, Cairns)
Vandaag alles ingepakt en Chaepa opgeruimd. Komt er na zo’n 3 weken een einde aan de rondrit per camper en gaan we beginnen aan het tweede stuk van onze reis. Met Cheapa hebben we op de kop af 4.133 kilometer gereden.We hadden een kleine auto gehuurd voor de komende week en tot ons geluk is deze geüpgraded naar een Corolla. Prima auto. Mede op aanraden van de Apollo medewerkers zijn we bij Bay Village uitgekomen, waar we een goede kamer hebben. Toch wel lekker om weer een eigen kamer, lekker bed en een eigen badkamer te hebben! De rest van de dag hebben we rustig aangedaan. Heerlijk gegeten in het Balinees restaurant van het hotel. Hoewel de keuze al snel viel op een rijsttafel (schrijven ze als rijsttaffel) zagen we als een van de voorgerechten nog een krokodillen-saté. Dat wilde we (vooral Marjolein dan) wel proeven, maar de serveerster raadde dit af. “Very gummy” en verder was het vlees vermalen en met kruiden vermengd, dus echt proeven zou je niet doen. Ook kangoeroe moeten we volgens haar niet aan beginnen. “Smells very badly”. Dat zijn in ieder geval duidelijke adviezen! Hele leuke avond gehad, heerlijk gegeten en het wijnarrangement (be)viel ook erg goed.

18 mei (Bay Village, Cairns)
Vandaag een hele mooie tocht gemaakt over de Atherton Tablelands, het achterland van het gebied tussen Cairns en Inisfail. Het gebied ligt een stuk hoger (300 tot wel 1.000 meter) en is daardoor een stuk koeler. De trip begon met een trip naar Malanda waarbij we onderweg fors moesten stijgen via een weg van 14 kilometer die eigenlijk uit alleen maar scherpe bochten bestond. Zoals vaak deze vakantie mag de beloning er zijn. Een adembenemend, prachtig groen gebied met mooie glooiende heuvels. Vandaag was mistig en wat regenachtig maar voor de schoonheid van het gebied maakte dat eigenlijk niet uit. (Mist komt wel vaker voor gelet op de naam van een deel van het gebied “The Misty Mountains”).
Als eerste de Malanda Falls bekeken. Het regende er behoorlijk, dus heel lang zijn we hier niet geweest. Vervolgens naar Millaa Millaa waar je het Waterfall Circuit kunt volgen. Wij zijn begonnen met de Millaa Millaa Falls, die eigenlijk té mooi en té perfect zijn. Schitterend. De 2 andere watervallen die we nog op het Circuit zagen waren ook erg mooi, maar kunnen niet in de schaduw van de Millaa Millaa Falls staan. We hadden het Circuit echt de andere kant moeten beginnen!
Toen op weg naar Herberton, waar we het Mt Hypipamee aandeden voor “The Crater”. Dat bleek een krater te zijn die veroorzaakt is tijdens een vulkaanuitbarsting door uitzettend en exploderend gas. Diameter is 60 meter en hij is zo’n 130 meter diep (waarvan 60 zichtbaar, de rest was met water gevuld). De randen van de vulkaan liepen recht omhoog, als een soort koker. Apart, onwerkelijk en erg indrukwekkend. Natuurlijk zijn we ook gaan kijken bij de Dinner Falls die er vlak bij liggen (tsja, als je er dan toch bent). Dat wandeltochtje ging over een wat ruwer pad door het “Tropical Wet”, het beschermde Tropisch Regenwoud. Marjolein kwam erachter dat teenslippers toch niet de beste outfit te zijn voor dit soort wandelingen. Tsja, met Chaepa hadden we altijd alles bij, nu niet, dus even schoenen wisselen zat er niet in.
Australië is trots op haar verleden. Zelfs het kleinste stadje, bestaande uit 1 pub, 1 hotel, 1 store, 5 huizen en wellicht nog 4 boerderijen rondom, heeft een museum. Vandaag hebben we het museum van Milla Milla van buiten gezien. Vroeger waarschijnlijk een winkel en nu stonden er als publiektrekkers voor de huidige bestemming als museum in de vitrine een oude melkbus en een oude naaimachine. We hebben het niet bezocht. Bij Herberton konden we de charme van het plaatselijk Mining Museum niet weerstaan. Het straalt vooral de oprechte trots en betrokkenheid van de inwoners uit. Herberton is gesticht in 1880, als eerste stad van de Tablelands. Er werd tin gevonden. Eerste vindplaats was in de buurt van het museum en daar lagen grote stukken tin-erts gewoon voor het oprapen. Al snel stroomden nieuwe gelukzoekers toe en professionaliseerde de winning, tot in de jaren 50 toen de prijs van tin kelderde en de mijnen sloten. Grappig in het museum was dat bij het eerbetoon voor de “lonely miner” een Nederlander als voorbeeld genomen was. Hij was zo aan het leven van een lonely miner gewend (kleine hut, matras op de grond, weinig eigen spullen, eenzaamheid) dat hij nooit in het nieuwe huis wat hij gebouwd had heeft gewoond, maar alleen de badkamer heeft gebruikt. De weinige spullen die hij had heeft hij aan het museum nagelaten. Fantastisch om te zien was “the historical site” die zwaar beschermd werd. In Nederland zou je een bekeuring krijgen voor het storten van rommel, hier liggen oude spullen die ze ooit gebruikt hebben nog precies op de plaats waar ze zijn achter gelaten te roesten en wordt het tot historical site uitgeroepen. Herberton bestaat dus 130 jaar. Dat betekent dat veel mensen die er nu wonen bijna uit eerste hand (van grootvader) gehoord kunnen hebben hoe het hier was en hoe het allemaal begonnen is. De enthousiaste mensen die het museum runnen waren zo betrokken dat ze ons bijna niet lieten gaan. We moesten dit nog doen, dat nog zien, daar nog naar toe. Duizendmaal dank dat we geweest waren. Leuk om dit zo mee te maken.
Op de terugreis naar Cairns hadden we nog de Curtain Fig bij Yungaburra op het programma staan. Gelukkig kwamen we er nog voor zonsondergang aan. De Curtain Fig is een magnifieke 500 jaar oude boom, die eigenlijk alleen maar uit luchtwortels bestaat. Een vijg begint met een liefdevolle omhelzing van de “host” alleen gaande de tijd verandert die omhelzing in een dodelijke verwurging. Uiteindelijk verdwijnt de oorspronkelijke boom dan ook en rest alleen de vijg. De Curtain Fig heeft zo bjizonder kunnen groeien doordat de oorspronkelijke boom op een gegeven moment gevallen is tegen een andere boom en zo schuin is blijven staan. Dat heeft gezorgd voor een waar gordijn van luchtwortels. Onwerkelijk mooi.
De Tablelands zijn met stip binnen gekomen in mijn persoonlijke top-10.

19 mei (Bay Village, Cairns)
Bay Village met een dagje verlengd en dat gaf ons gelegenheid om een paar van de must-do’s van Cairns te doen. Dat begon met een spectaculaire treinreis met de Scenic Railway van Cairns naar Karunda. Onder zware omstandigheden is deze spoorweg aangelegd (geopend in 1891) en wordt nu gezien als een van de technologische hoogstandjes van Australië. Nu zie je vanuit de trein helaas (of misschien wel gelukkig) niet alle hoogstandjes (met name de bruggen) maar de uitzichten waren fantastisch. Heel bijzonder was een hoge brug waarop de trein een bocht maakte om zo een grote waterval te passeren (door de bocht konden we die wel goed zien). Een tussenstop werd gemaakt bij de Barron Falls, een enorme waterval. Er hingen wat foto’s van de Fall’s tijdens de regentijd: onvoorstelbaar wat een geweld er dan naar beneden komt. Ook hier zagen we onderweg overigens op tal van plekken oude rails etc liggen. Dat doen ze overigens ook met auto’s, als ze het niet meer doen, worden ze ergens neergezet en niemand kijkt er meer naar om. Op het station vond iemand een grote levende wandelende tak, met vleugels. De 34 kilometer worden in bijna 2 uur afgelegd en we arriveren op het sfeervolle station van Karunda. En dat is een zeer toeristisch dorp, konden we natuurlijk verwachten. Na de lunch zijn we de markten waar Karunda bekend van is overgegaan. Met name het oudere deel van de markten (verder weg en wat lager) was erg leuk. Daar zijn de markten ooit ontstaan en daar heeft de tijd 40 jaar stilgestaan. In flower power beschilderde huisjes, gestoken in alternatieve kleding uit de jaren ’60 – ’70 leefden daar nog een groot aantal “oude” hippies. Het verkopen van organische thee, sieraden, kleden, kleding en het vlechten van haar zijn de zaken waar ze van leven. De sfeer was zeer relaxed. Later kwamen we in gesprek met een Nederlandse vrouw die samen met haar Aboriginal man een van de shops bestierde die zelfgemaakte Aboriginal kunst verkocht. Zij was zo’n 30 jaar geleden in Australië verzeild geraakt, gaan samenwonen en niet meer weggegaan. Ze bleek afgestudeerd als cultureel antropologe en had zich vanuit die achtergrond verdiept in de Aboriginals, en dan met name de tribe van haar man/vriend. Ze werd tijdens het gesprek zeer geëmotioneerd toen ze vertelde hoe de Australische overheid de Aboriginal cultuur vernietigd heeft. Een indrukwekkende ontmoeting.
Tijd voor de Skyrail, een kabelbaan van maar liefst 7,5 kilometer die ons over het regenwoud voert. Onze verwachtingen waren niet zo hoog, maar dat bleek niet terecht. Toeristisch was het zeker, maar ook erg mooi en bijzonder. De totale trip duurt bijna een uur, met 2 stations waar je tussendoor kunt uitstappen om wat rond te lopen/kijken. Heel apart om zo boven de bomen uit in alle rust over het woud te zweven. De uitgebreide informatie maakte het extra leuk. Onderweg ook nog wat fijne spinnen gezien (zie foto).
Lekker douchen in het hotel, boekingen voor de volgende dagen in orde maken, wasje doen en toen zijn we lekker wat gaan eten. Terecht gekomen in Outback Jack. Een tent voor zeg maar echte mannen. Veel bier, veel vlees en vooral veel. Het meest bijzondere was Jack’s Challange: een portie vlees van maar liefst 1 kg! En nee, dat is niet voor een hele week. We hebben het wat bescheidener gedaan en heerlijk gegeten. Op naar een volgende must-do: the nightmarket. Wat ons betreft kan die van het must-do lijstje af, en wel snel. De helft van de markt bestaat uit eten (fastfood), verder heel veel massages en veel prullaria. Wat opviel is dat er enorm veel chinezen en Chinese bedrijven zijn in Cairns en ook op de nightmarket waren ze goed vertegenwoordigd. Vervolgens nog een stuk over de Esplanade gelopen: daar waar het allemaal gebeurd. Dat was het leuk en gezellig uit, veel leuke restaurants en bars in de zo kenmerkende relaxte Aussie sfeer. Uiteindelijk zijn wij terecht gekomen in een jazz-café met livemuziek. Altijd gezellig.

20 mei (Cape Trib Beach House, Cape Tribulation)
Vandaag een leuke rit naar het meest noordelijke puntje waar wij gaan komen: Cape Tribulation. Zijn naam (kaap van ellende) dankt het aan (wie anders dan) Captain Cook die er aantal maanden heeft moeten bivakkeren om zijn op een koraalrif lekgeslagen schip te repareren. Het unieke van dit Cape Tribulation is dat hier het regenwoud het het Great Barrier Reef (beide werelderfgoed gebieden) elkaar hier ontmoeten. Alleen een mooi strand ligt er tussen deze 2 werelderfgoed beschermde gebieden. En ja hoor, op dat strand, daar zijn wij! (30 meter erachter dan). Een hele mooie en bijzondere omgeving: “Where the reef meets the rainforest” zoals ze hier zeggen.
Al snel na Cairns verdween (gelukkig) de stedelijke invloed en langzaam kwamen we in bosrijker gebied. De Bruce Highway heet inmiddels Captain Cook Highway (ja hoor, daar is tie weer) en loopt op sommige punten bijna over het strand. Prachtige stukken, waar je zo naar toe kunt. Net boven Cairns beginnen de Northern Beaches. Palm Coves is de grootste plaats daar en wordt de laatste jaren snel ontwikkeld. Maar eigenlijk zou je willen dat ze nu stoppen om oude, originele en sfeervolle pioniershuizen te laten wijken voor hoge moderne hotels en appartementsgebouwen. Een dubbel gevoel, immers onze aanwezigheid is mede de oorzaak van al deze veranderingen en moderniseringen. Over 2 dagen komen we hier terug en hebben nog 2 dagen “real beachfront” bij Ellis Beach, wat nog bestaat uit één restaurant en één pub en een resort met lodges om te slapen. Zoals het hoort hier in Australië. Maar dat komt nog, eerst Cape Tribulation.
Onderweg viel mijn oog op een verwijzing naar een “historical WWII Bomb Site” en daar moest ik natuurlijk even naar toe. Ik kon het niet helemaal plaatsen: we waren in volledig agrarisch gebied, maar wellicht hadden de Japanners de suikerproductie van Australië hier lam proberen te leggen. (Maakte misschien deel uit van een geraffineerd plan van Japan omdat zonder suiker de engelsen hun thee niet meer zouden lusten, volledig van slag raken, en…) We reden de plek eerst straal voorbij. Later stond er een soort van bom op een stuk steen met een inscriptie. Wat bleek: tijdens een aanval op het in de buurt liggende Port Douglas had een Japans vliegtuig hier in de buurt 8 bommen laten vallen wat een 2,5 jaar oud kind het leven had gekost. En dit was uiteindelijk het enige burgerslachtoffer van WWII op Australisch grondgebied. Blijft erg natuurlijk, bij een “historical WWII Bomb Site” verwacht je toch wat anders.
Bij Daintree met een autoveer overgestoken en dan kom je echt in het tropisch regenwoud terecht. Op sommige plekken rijdt je bijna door een tunnel van bomen, struiken en palmen. We zijn naar het Daintree Rainforest Information Center geweest. Op een prachtig informatieve manier veel geleerd over het regenwoud. Over boardwalks gelopen, in een toren geklommen om zo op alle niveaus door het woud te kijken, super mooi gedaan. Dit is het oudste tropisch regenwoud ter wereld (200-300 miljoen jaar oud, waar het woud van de Amazone 75 miljoen jaar oud is) en heel bijzonder en belangrijk.
Het laatste stuk naar ons resort leidde ons door prachtig regenwoud. De verharde weg houdt hier bij Cape Tribulation op: wil je vanaf hier verder naar het noorden, dan moet je 4WD hebben. Het laatste stukje moesten wij ook over unsealed road. Dat vertellen we het autoverhuurbedrijf maar niet, want dat mogen we officieel niet.
Onze kamer/lodge/appartement staat vlak aan zee, 30 meter lopen en we staan op een mooi strand. Marjolein is het strand al op, ik werk even dit verslag bij. Biertje onder handbereik en langzaam begint het al te schemeren (zo rond 6 uur).
Onze auto mag niet bij ons appartement komen, dus via een karretje hebben we de bagage moeten vervoeren. Het is een leuke, eenvoudige kamer met een eigen douche/toilet en het ruisen van de oceaan op de achtergrond. Het restaurant zou een goede naam hebben hier, dus dat gaan we zo maar eens proeven. Eerst een lekkere douche.

21 mei (Cape Trib Beach House, Cape Tribulation)
Wakker geworden door een enorme regenbui die zeker tot 8:30 duurde. Het regenwoud deed zijn naam weer eens eer aan. Gisteravond lekker gegeten en het was ook erg leuk met een zeer enthousiaste ober. Enthousiast op een manier zoals volgens mij alleen de Australiërs kunnen zijn. Ook hij had een lekker shotje voor bij de koffie “c…sucking cowboy. Tsja. Lekker was het overigens wel. Het drankje.
Vanaf 12:00 is het weer gaan regenen (en hard!) en de rest van de dag is het daar niet meer mee gestopt. Dat is erg jammer, Cape Tribulation zagen we alletwee toch echt als een hoogtepunt, en dat is toch een stuk minder zo in de regen. Maar desalniettemin genieten we volop door zo midden in de jungle en toch op het strand te mogen zijn. ’s-Avonds hebben we weer lekker en gezellig gegeten. Nieuw drankje moeten proberen (wild turkey honey liquor). Ook weer goed te doen. Ook weer een mooie uitdrukking gehoord. Wanneer je ergens voor bedankt, is een van de standaard uitdrukkingen hier “no worries”. Dat hoor je echt voortdurend. De ober had ook een leuke. Hij kwam een glas wijn brengen en toen ik hem bedankte zei hij “easy”. Ik hoor het bij ons al iemand zeggen "makkie".